Do przeczytania "Siedem minut po północy" zachęcił mnie plakat filmowy, który wpadł mi w oko podczas jednej wizyty w kinie. Długo jednak wahałam się nad tą pozycją, by w końcu dostać ją w swoje łapki wczoraj wieczorem.
Dokładnie wczoraj. Potrzebowałam tylko jednego dnia by przebrnąć przez tą lekturę. Nic jednak dziwnego, bo "Siedem minut po północy" nie należy do grubych tomiszczy. Lektura ta liczy 206 stron, a jej format jest nieco większy niż mangi. Szczerze mówiąc kupując ją poczułam pewne rozczarowanie, bo liczyłam na trochę dłuższą lekturę i radość z czytania, ale cóż... przynajmniej teraz wiem, że wystarczy 206 stron, czcionką 14 by wydać całkiem niezłą książkę.
Bo "Siedem minut po północy" właśnie taka jest. Opowiada historię 13-letniego chłopca, który zmaga się z chorobą matki. Pewnego dnia zostaje sam z własnymi problemami i nie potrafi sobie z nimi poradzić. To właśnie wtedy przychodzi do niego potwór. Dokładnie siedem minut po północy. Przychodzi i wywraca jego całe życie do góry nogami, jednocześnie mącąc w głowie i ucząc. Uczy go jak poradzić sobie z problemami.
Nie wiem jak Patrick Ness to osiągnął, ale rzeczywiście miałam wrażenie oglądania świata oczami trzynastolatka. Zaradnego, nieco zbuntowanego i przytłoczonego życiem chłopca, który nie wszystko jeszcze rozumie. Naiwnie wierzy we wszystko co powie mu mama, a każdą pomocną dłoń odtrąca nie chcąc wyjść na mięczaka. Przez co sprawia, że wszyscy się nad nim litują.
To właśnie ta książka uświadomiła mi również jak ważna jest normalność w obliczu tragedii. Wcale nie współczucie i specjalne traktowanie, ale rutyna oraz zasady. "Siedem minut po północy" uczy, wzrusza i doprowadza do łez (mnie doprowadziła - przy samym jej końcu). Nie jest to jednak pozycja dla każdego i nie na każdą porę. Myślę jednak, że warto się z nią zapoznać. Choćby i po to by przekonać się na własnej skórze, czy potwór rzeczywiście gada do rzeczy.
To właśnie ta książka uświadomiła mi również jak ważna jest normalność w obliczu tragedii. Wcale nie współczucie i specjalne traktowanie, ale rutyna oraz zasady. "Siedem minut po północy" uczy, wzrusza i doprowadza do łez (mnie doprowadziła - przy samym jej końcu). Nie jest to jednak pozycja dla każdego i nie na każdą porę. Myślę jednak, że warto się z nią zapoznać. Choćby i po to by przekonać się na własnej skórze, czy potwór rzeczywiście gada do rzeczy.
Mieliście już styczność z tą pozycją? Jak wrażenia?
Spodobało się? Rozczarowała Was jej długość?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz