Szablon stworzony przez Arianę dla Wioski Szablonów | Technologia Blogger | X X X
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą bajka. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą bajka. Pokaż wszystkie posty

środa, 22 lutego 2017

Harry Potter po Japońsku

Opisywałam już dramy Japońskie, traktując je z przymrużeniem oka, ale dzisiaj będę próbowała zarazić Was pewną animacją, która śmiało mogłaby wyjść spod magicznych paluszków Disneya. Mowa tutaj o "Little Witch Academia" - oryginalne anime od studia Trigger, które to po dwóch, znakomitych filmach, zdecydowało się na pociągnięcie wątku. Wiadomo, pieniążki muszą się zgadzać. Ważne by w kieszeni brzęczało.

No i niech sobie brzęczy jak najdłużej, bo ten twór zdecydowanie na to zasługuje!

Harry Potter w spódnicy

Historia może wydać się Wam banalna, bo też taka jest. Nie ukrywajmy, cudów nie ma, ale za to klimat i owszem. Na początku poznajemy mała Akko, która od dzieciństwa marzy o tym, by zostać wiedźmą. Niestety nie należy do rodziny czarodziejskiej, nie jest też żadną wybranką, tylko zwyczajną dziewczynką z głową pełną marzeń. Dlatego też, gdy niespodziewanie zostanie przyjęta do Akademii dla Wiedźm, nie waha się ani chwili. Rzuca wszystko, by podążyć za marzeniami.

Jednak jej droga nie będzie usłana różami, bowiem Akko nie należy do najlepszych wiedźmowych adeptek. Ba ona raczej plasuje się gdzie na szarym końcu. Mimo to od razu zaskarbia sobie serca widzów, jak i odnajduje wielu przyjaciół w szkole. Mamy więc przyjemność zaznajomić się z charyzmatyczną lecz nieco zarozumiałą Dianą (która pełni tu rolę najlepszej uczennicy, a jednocześnie wroga naszej Akko), wraz z jej wiankiem wielbicielek; Suzy parającą się truciznami i potrafiącą o tym gadać godzinami, nieśmiałą Lotte - której specjalnością są małe duszki oraz wiele innych.


Poza różnorodną gamą bohaterów, znajdziemy tutaj baśniowy klimat i przepiękne zamczysko, niemalże niczym nie ustępujące Hogwartowi. Tak, moi drodzy. "Little Witch Academia" to pozycja, która fanów "Harry'ego Potter'a" ucieszy najbardziej, z tymże nie znajdziemy tutaj walki na śmierć i życie ani żadnych wybrańców. Zamiast tego otrzymujemy niezdarnego Harry'ego w spódnicy, szereg porażek oraz powolne szlifowanie swoich umiejętności, a wszystko to okraszone klimatyczną muzyką i tym niezmiernym wrażeniem, jakbyśmy oglądali kolejną produkcję Disneya. 


Odważnych zapraszam do przekonania się na własnej skórze z czym to się je, a tych którzy już anime znają, a jeszcze z "Little Witch Academia" się nie zderzyli polecam obejrzenie choć jednego odcinka. Tak na rozluźnienie po długim i męczącym dniu. Uśmiech nie zejdzie Wam z ust!

Trzymajcie się kochani!

Źródło: 1 i 2

piątek, 13 stycznia 2017

Śnieg, śnieg i po śniegu...

Środowa noc przyniosła mi wiele radości. Biały puch zaczął padać z nieba i zakrywać szare ulice swą magiczną aurą. Poczułam jak serce skacze mi z radości. Magiczna to chwila była. Siedziałam przy oknie wpatrując się w wirujące płatki śniegu, a buzia sama mi się śmiała.


Rozmarzyłam się nawet... planując co zrobię rano, jakie zdjęcia porobię i gdzie nie pójdę z psiakiem by trochę się z nim pobawić. Po cichu śmiałam się nawet ze swojej siostry, która (biedna) w domu leży chora (choć już marudzi piekielnie i czasem mam ochotę jej ciachnąć) przez co straci taką okazję (bo przecież i ona uwielbia śnieg oraz zimę - choć wieczny z niej zmarźlak).

Poszłam spać koło pierwszej w nocy, kiedy jeszcze prószyło. Z uśmiechem na twarzy to trzeba przyznać. Miałam tyle energii... która jednak zniknęła jak za sprawą czarodziejskiej różdżki, kiedy otworzyłam rano oczy...

Po śniegu nie zostało za wiele. Ot cudowne wspomnienia i rozwiane marzenia. Szare ulice znów wydawały się brudne, a te zbite resztki białego puchu wcale nie zachwycały. Smutnym wzrokiem obrzuciłam aparat fotograficzny, w duchu godząc się już z myślą, że nie będzie zimowych zdjęć i wyszłam na spacer z pieskiem. Wzdychałam niemalże na każdym kroku.

Po mrozie nie było ani widu ani słychu, a resztki śniegi dość szybko topniały. Nawet mój Matiz ośnieżony nie był. Ech... i to tyle z dziecięcych jeszcze marzeń. Nic mi nie pozostało poza nimi i tą chwilą przy oknie. Tym magicznym czasie, w którym (w jednej chwili) cała moja rodzinka przylepiła nosy do szyby by obserwować tę magię.

Uczucie pozostało, ale i niedosyt jakby większy. Wy też to czujecie, czy tylko ja jestem ta inna? Zimowa? Dla mnie 3 stopnie to nie zimno... nawet szalika nie zakładam... ja chcę to minus siedem, albo no dobrze chociaż minus jeden. Wystarczy. Trochę czerwonych policzków i dziecięcej radości. Energii na cały rok. Proszę!

ŚNIEGU WRACAJ JESZCZE TU NA TROCHĘ!!!


Trzymajcie się cieplutko kochani!