Magiczny moment pojawiający się tuż między dniem a nocą

Wbrew pozorom standardowe pytanie o ulubiony kolor w moim wypadku nie posiada jednoznacznej odpowiedzi. Lubię wiele odcieni błękitu, czerwieni. Uwielbiam też czerń i biały. Nie mam jakiejś dużej awersji do odcieni żółtych, a jedynym kolorem, za którym nie przepadam jest zielony.

Nie umiem więc jednoznacznie stwierdzić co jest moim ukochanym kolorem. W mojej szafie dominuje czerwień, czerń i błękit, ale to nie szafa powinna zacierać granicę między moimi ulubionymi barwami. Postanowiłam więc podejść do sprawy nieco inaczej.

Uwielbiam spoglądać w niebo. Obserwować jak jego barwa zmienia się w przeciągu całego dnia. Jest niczym sprytny kameleon. O poranku wita nas swym błękitem z delikatnymi białymi chmurami, by za kilka godzin całkowicie pociemnieć. W prosty sposób potrafi przyprawić mnie o delikatny uśmiech. Kiedy patrzę w niebo uspokajam się, a buzia sama mi się śmieje. Nie wiem skąd to uczucie, ale cieszy mnie jego obecność.

Jednakże moim ulubionym momentem jest ta chwila, kiedy to dzień chyli się ku końcowi. Ten moment, kiedy to jeszcze nie ma nocy, ale nie można go już nazwać dniem. Słońce powoli schodzi z horyzontu, a niebo barwi się odcieniami różu i czerwieni. Chmury jedynie dodają mu uroku. Ten moment, kiedy to różne odcienie czerwieni rozprzestrzeniają się jak szalone, by zaraz pociemnieć i przerodzić się w ciemną noc jest zdecydowanie moim ulubionym.

To w tym momencie się zakochałam i jego najczęściej wyczekuję. Mogę również ze spokojnym sumieniem uznać, że barwa nieba zabarwionego poprzez zachodzące słońce jest moim zdecydowanym faworytem. Żaden inny kolor tak mnie nie zachwyca!

Ten dzień wyzwania jest chyba jednym z trudniejszych dla mnie. Ula postarała się, by zapewnić mi trochę rozrywki i główkowania podczas wyzwania. Wszystkie zdjęcia są autorstwa mojej siostry. Wielkiego miłośnika fotografii, nieco nie doceniającego swojego talentu. Moim zdaniem są przepiękne. Doskonale oddały tę moją ulubioną porę dnia!